En de uitwerking daarvan.

“Ik kreeg stenen van …..”. En er volgde een verhaal over het feit dat de edelstenen niet gedaan hadden.

Vanuit mezelf gooide ik ineens op tafel “Jamaar ge hebt die toch opgeladen?”.

Mijn cliënte keek me aan of ze het hoorde donderen. Voorzichtig vroeg ze “Jamaar, was dat dan echt de bedoeling?”.

Daarom wil ik het vandaag even hebben over de meer “zweverige kant” van psychologie. Waar ik steeds meer naartoe ga, steeds verder weg van gewoon hetgeen wat we weten.

Ik weet niet wat werkt, ik weet ook helemaal niet wat er allemaal is. Godzijdank, het is al moeilijk genoeg om te bevatten wat ik wel zie en voel, als echt alles zou binnenkomen, zou ik in kortsluiting gaan denk ik.

Maar vandaag gebeurde er iets raar. Tijdens de opleiding deden we een visualisatie oefening en exact hetzelfde beeld kwam op als zes jaar geleden. Een ei! Een groot geel ei. Het is niet wit, het is geel!
Zes jaar geleden kon ik rondlopen in dit ei, het had allerlei kamers en ik zag kleuren, rook geuren, ….

Vandaag was het ei niet alleen. Iemand had het ei vast. Vandaag weet ik nog niet met zekerheid wie. Het was lelijk, het had een gewaad aan, maar het was niet dreigend. Het gaf me het gevoel dat het me het ei wilde geven, of dat ik het ei mag vastnemen.

Na zes jaar zie ik mijn ei terug.

Misschien ga ik de komende tijd wel terug maar visualiseren, meer stilstaan bij hetgeen er vanbinnen gebeurt. Want ik vraag het vaak aan cliënten. Ze kijken dan argwanend en volgens mij denken ze vaak dat ik een grapje maak.

Maar dit kan helpen, dit soort dingen leren je veel over wat je nodig hebt, waar je naar verlangd, wat je wil, ….